Τον Ιούλιο του 1913, η Εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία εγκαινίασε την ανασκαφική έρευνας της Νικόπολης με διευθυντή τον Έφορο Αρχαιοτήτων Αργολιδοκορινθίας Αλέξανδρο Φιλαδελφέα. Έως το 1926, ο Φιλαδελφεύς πραγματοποίησε ανασκαφές σε πολλά σημεία του αρχαιολογικού χώρου, ενώ ο τοπογραφικός χάρτης της Νικόπολης που δημοσίευσε το 1926 συνιστά τον δεύτερο μετά από εκείνον του Leake του 1835.

Το 1938 επισκέφθηκαν τη Νικόπολη οι αρχιτέκτονες Augusto Baccin και Vittorio Ziino, μέλη της Ιταλικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών, και δύο χρόνια αργότερα δημοσίευσαν σχέδια και παρατηρήσεις για τα ρωμαϊκά μνημεία. Το 1942 μέλη του ιταλικού εκστρατευτικού σώματος, αποτύπωσαν τα παλαιοχριστιανικά τείχη και τα μνημεία που περικλείονται μέσα σε αυτά. Τα σχέδια των Ιταλών, που συμπληρώνουν τους χάρτες του Leake και του Φιλαδελφέως, δημοσιεύτηκαν το 1986-1987.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 γίνεται εντονότερη η παρουσία της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας στη Νικόπολη με εργασίες συντήρησης και στερέωσης διαφόρων μνημείων, μεταξύ των οποίων και το Θέατρο. Τις δεκαετίες του 1970 και 1980 πραγματοποιήθηκαν επείγουσες στερεωτικές εργασίες σε διάφορα τμήματα του μνημείου, τα οποία κινδύνευαν με κατάρρευση.

Το 1984 έλαβε χώρα στην Πρέβεζα το Α’ Διεθνές Συμπόσιο για τη Νικόπολη. Σύμφωνα με τις προτάσεις που κατατέθηκαν σε αυτό, συστάθηκε το 1987 η Επιστημονική Επιτροπή Νικόπολης με στόχο τη διάσωση των αρχαιοτήτων και τη σταδιακή διαμόρφωση του χώρου σε Αρχαιολογικό Πάρκο. Το 1990 πραγματοποιήθηκαν δοκιμαστικές τομές σε διάφορα σημεία του μνημείου, που αποσκοπούσαν στη συλλογή δεδομένων ενόψει της δρομολόγησης τοπογραφικών εργασιών. Εντοπίστηκε ο αναλημματικός τοίχος νότια του σκηνικού οικοδομήματος, ο οποίος ήταν γνωστός από τα σχέδια του Donaldson. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, κατασκευάστηκε σύστημα αντιστήριξης σε μεγάλο τμήμα του περιμετρικού τοίχου του κοίλου και στη συνέχεια έγιναν στερεωτικές εργασίες στο σκηνικό οικοδόμημα.